LETËR DARDANËS
është tmerr është më shumë se tmerr
se si gjërat e mira janë përherë të huaja
psiko-analitikët e trentë Frojdi sidomos
përherë kanë të drejtë e ti Dardana nuk e do atë
edhe unë kam filluar ta urrej shkaku yt
ti nuk i do këto vargje edhe unë
kam filluar t’i urrej çuditërisht po më duken disi
si pula të nukta dhe vërtet nuk kam dashur
kurrë t’i besoj epshit së paku jo në rastin tënd
Dardana pasha sytë e mi të përgjakur
flutura ime nuk është turp të puthësh hijet e natës
as të pështysh yjet nuk është turp besomë
është tmerr i thjeshtë se si në mua po fiton
djalli e engjëlli po më rri strukur
në një varg që kurrë nuk do të botohet të kam
paralajmëruar ruaju nga gjenitë dhe
budallenjtë ruaju më shumë vetes
dhe mos u fut në vorbull marramendja është
një sëmundje e keqe më e keqe se AIDS dhe se
ethet e minjve të merr mendtë
e humb drejtimin rrëzohesh dhe keqas përgjakesh
të çmend e ti Dardana nuk ke nevojë për çmenduri
më mirë çmendu në letër shkruaj poezi të çmendur
gënje veten dhe të tjerët më lehtë e ke në këtë botë
më së miri kalojnë gënjeshtarët
hajnat
dhe të pafytyrët
këndoje përditë „Yesterday“ përherë do të
ketë një dje
për një nesër nuk jam i sigurt këndoje pra e të të
sjellë në një pikë dhe në një vend të caktuar ku ne
nuk kemi qenë kurrë kanë qenë shpirtrat tanë
kanë qenë
fëmijët tanë kanë qenë shpirtrat e prindërve tanë
djalli e marrtë vetëm hijet tona kanë qenë të
betohem
për sytë e mi nuk do të ketë kurrë më sot
ekzistojnë vetëm nesër dhe dje
e dje do të jetë dymijë vjet më parë
nën një dardhë të Dardhanisë e ngulfatur nga terri e unë
e ti Dardana
do të jemi të zhbërë një hiç eterik do të jemi
tmerrësisht të lirë nga njëritjetri
padurueshëm të lirë
NË BOTËN E KRISTALEVE
me Georg Traklin e shkretë
hymë në botën e kristaleve
në një labirint krizantemash
kinezisht dikush na bënte magji
ishte viti i dragoit dhe bollat
po ndërzeheshin në tualete
të argjendta zonjat plaka
në çanta bartnin shterpësinë
e ti harabela më rrije mbi kokë
si një re me shi e mbarsur
më hidhje në kokë pluhur
kozmik a rërë të verdhë
stalaktite të dheut të Kosovës
(ke të drejtë që nuk ma pëlqen poezinë
është plot tym mjegull dhe është terse)
më rrije mbi kokë dhe shikoje
thikën e re që bleva dje për të
provuar edhe vetëvrasjen
kur të më teprojë vetja
kur nuk do të mund më të dashuroj
fjalët tua të purpurta
Georg Trakl pi kafe me kipcin tim
në një botë kristalesh të huaja
ëndërrojmë dashuri me engjëj të
çmendur dhe ejakulojmë kristale
në blue jeans të shqyer
LETËR XHEVAT LATIFIT
të kuptoj pa folur fare të kuptoj
e di se ulesh i vetëm në tavernë
e urdhëron kamerierin të heqë tri karrige
askush nuk të duhet edhe vetvetja të tepron e di
vetminë tënde e shkërdhen kur të duash ti
e ti nuk ke kë e sheh në sy
reinkarnimi nuk vjen nën lëkurë qeni
nuk ka kush të përfol me ty variantin C
boheminë nuk po e shkelim dot
kanë filluar mjekrat të thinjen
dhe shpatullat të kërrusen
e jemi në mes të rrugëtimit
nuk jetohet nga poezia e dimë
e nuk mund të mos e shkruajmë
liria nuk na doli si e ëndërronim
shumë e përgjakur dhe e ashpër na doli
vështirë miku im vështirë
ta mbajmë vertikalen si mendonim
kur Lemba e Merita duan t’i puthin yjet
Valma e Lira kërkojnë anijen e mbretëreshës Teutë
të futen fitimtare në rizon
Bliri e Learti na kërkojnë bileta
për anije kozmike duan të shkelin marsin
nuk duan të rrinë në tavernë dhe të gjuajnë miza
vështirë shumë vështirë të kapësh ritmin
me një fletë të grisur në xhep
dhe me një çek të papaguar
përreth shumë lavire dhe hajna
për dreq shumë goditje nën kërthizë
megjithatë mos ta ndien fort
kemi hyrë thellë në botën e kristaleve
ani pse disa xhuxhë nuk na e pëlqejnë poezinë
ne do të lëmë një grimë dritë ndezur
dhe një dritare hapur kah perëndimi
të kuptoj pa folur të kuptoj
(Kitzbuhel, Austri, dhjetor 2000)
QIELL PIKTURUAR ME TERR
bën hapin e parë në tunel
një pikë gjaku tretet në labirint
vjen me një koronare
shtatëdhjetepesë për qind të mbyllur
një valle gjilançe e luan në Place Kleber
në sy zonjash të magjepsura
nga koloriti i mëngëve tua të mitanit
qëndisur nga nëna jote për pajën e nusërisë
fluturon mbi një qiell pikturuar me terr
një kanjushë e bardhë si flamur të dorëzuarish
para Council of Europe përkulesh
para të parit flamur nga e djathta
një zog epik ndriçon në të kuqën e terrtë
dhe ndjen pastaj një si therje nën gjirin e majtë
është nga krenaria se je ai që je
ndjen ajrin e freskët nga dritarja
e banesës ndërtuar në vitin 1662
dhe lotin e mallit
që të sjell një dallëndyshe e çalë në dritare
(Strasbourg, 24 maj, 2003)
MOMENTO ME LORKËN
zë i kujt del ashtu ylbershëm
nga varri i humbur fushave të Granadës
grua e pabesë tani numëron rrudhat dhe kujtimet
hëna harron pasqyrën nën hijen e dy selvive
një jevg pa dhëmb këput një tel kitare
një yll me bisht merr natën në zotërim