Neroni sërish shëtit Romën
Neroni sërish shëtit Romën
Urinon udhëve të botës pështyn mbi lulet
Me kapelën funerale të vënë anash mbi sy
Shoqëruar me dy prostituta krahëve gajaset
Shëtit vështron deri në palcë edhe ujin
Bota ngopur urrejtje frikë gogësinë çdo çast
Ndot ajrin rëndë gogësimë e saj
Mëngjeset provojnë të vjellin vrerin e ëndrrave të këqija
Të shpëtojnë nga zjarri nga ndotja e thellë
Nga shurra dhe pështyma e Neronit
Neroni shëtit botën
Drita të kuqe të verdha të gjelbra
Gjymtyrët lisa të mbjellë në dyshek
Bëjnë hije ku mrizon bota
Dritat e teknologjisë kërcënojnë
Të gjelbra të kuqe të verdha
Sinjalizojnë lidhjet
Me bomba tajfun spiunë
T’ mbajnë kapur me dhembjen e dheut
Dhembjen e ujërave
Të ikësh në një shekull tjetër s’ ke si
Ditët të torturuara me plot vragë vinë
Dritat të kuqe të verdha të gjelbra
Luajnë në shtrat me pagjumësinë
Ngjyrën e syve ta ndërrojnë
Kacavjerrë në shpirtin e Shekspirit
Kacavjerrë për shpirtin e Shekspirit
E tharë si një shkurre dimri që sa shekuj
Ndiej zemrën- llafoset me mua
Si belbëzim fëmije kur don të shfajsohet
E dëgjoj
Unë kacavjerrë për mendjen e madhe të Shekspirit
Vazhdimisht
To be or not to be
Gëlltiti ankthe si hapa qetësimi
E zemra rrah shan mallkon trurit m’i mëshon e urdhëron
-ata që përtypin e hanë hormone
që prashisin emocione
për pikë qefi që thyejnë nerva
si shkarpa për t’i dizajnuar egot e zeza
-të ekzekutohen në sheshet më të mëdha të botës
Unë varur brenda pyetjes së Shekspirit
Mbushur frymë
To be or not to be
Shoh sheshe e sheshe mbushur
Kufoma
E nisa një pako duhan për Paris
I mblodha si gurë të lashtë foljet
që dinë të rrëfejnë e të kallxojnë kujtime njerëzish
I mblodha disi me kujdes që rrëfimi të bëhej I bukur
E e nisa rrëfimin para gjetheve të parkut në Prishtinë
Për brezin e humbur të shkrimtarëve
Gjethet më njifnin si trungun e tyre
dhe nisën të qanin për të dashurat e tyre
e ia nisa dhe unë si për ndonjë pendesë e madhe qava
nga shija e drogës, nga veprat e tyre qava
mora forcë e hodha pakon e duhanit në Paris
t’mos mblidhte më bishta cigaresh nëpër rrugica
Orveli
me kërcim hardhuce I fluturonte jeta
sa I madh ishte e kishte humbur si bubrrec në shkretëtirën jetës
e pimë duhan e pimë bashkë tërë atë ditë
botën e mbushëm tym
S’mund e shihja duke mbledhur bishta cigaresh në Paris
I hodha pakon e duhanit përmes ajrit përmes fjalëve
Sa kujtim të bukur bëra për vete
Gjethet dridheshin tërë kohën nga rrëfimi im
E bota u mjegullua më shumë se që ishte
Piktorët janë të paditur karshi tetorit
( Gjetheve të vendit tim)
Gjethet ishin kthyer nga qielli pas të bërit dashuri
Ishin lyer me gjithë fytyrat e diellit shkrirë në ngjyrë
Si copa shpirtrash të varur të ndezur të qetë të hutuar
Ngjanin në harta shtetesh që sapo kishin përtypur luftëra
Në shtete të mëdha në të voglat
Kokëfortat tek-tuk dukeshin fusha të gjelbra hartash ende
Bukur dukeshin në lojën me ajrin vareshin disi përtueshëm
Një bjeshkë kokëzonjë- flokëgështenjë s’flirtonte me asnjë re
Për hir të diellit që verës e kishte pjekur bukur
Me zë t’ lartë shpallte të sëmura gjethet e verdha,
Të rënat në tokë i shpallte të vdekura
Ndieja vajin e lisave i lëvizte retë
Gjethet e vdekura dukeshin tepër të bukura
Në asnjë fjalor s’ gjeja emër për ngjyrat që i kishin veshur
Piktorët joinventiv ngjyrave që vinë tetorëve
S’kanë ditur emra t’ju vënë
Ndërtesat e vjetra
Bëhem zana që i krehu flokët Tringës
Hy ndërtesave të vjetra rrmishëm
Mbushur tinguj të tharë muzike mbushur frikë
Nëpër ëndrra të zhbëra shekuj të shkokëluar,
Eci si kristal akulli
Nga ballkonet e tyre vazhdimisht dikush
Kollitet pështyn gjak dikush qeshet shfryhet
Nga kati i lartë dëgjoj zëra metali Shekspiri numëron të vrarët
Çdo çast mund të më bie ndonjë shpirt i vjetruar fytyrës
Të më grith si brejtës i arave
Ndonjë shpirt që ende flet për dashninë Luftën e Trojës
Shumë gjuhë rrëshqasin mureve shumë rrëfime
Diçka si zift lëngët më bie fustanit
Ndërtesat plaka të frikshme
Vetëm dëshmojnë kohën e tyre
Dielli në prarim qetas më pëshpërit
Janë libra të vjetër këto
Mos ke frikë
Në pluhur u ndihet shpirti
Aty hëna është një grusht dhe
Mëngjeset nuk bien mbi varre
Kanë frikë s’arrijnë të bëhen muzgje
Vetëm zërat e heshtjes bëjnë ditën aty
Ku edhe hëna është një grusht dhe^
Unë provoj të shoh veten lis
Në atë peizazh të shtrirë përtokë
Lis që doemos do bie horizontalisht
Ku hëna është një grusht dhe^
Mëngjeset kanë frikë se s ‘do bëhen muzgje
Fare s’zbardhin aty