Abdalli
gjithë ato fuçi helmi
njeriu mud t’i ruante brenda
thellë në humnerën qenies
së tij. Aq errë dhe e vrerët
fytyra e tij nuk shfaqte asnjë xixë
shprese. Një betejë proteinash
do të thoshte shkenctari.
Mjegullat e kujtesës dhe aura
e ndjenjave janë të dukshme mbi
kokën e tij. “Këto jane mote të zorshme
për me qenë njeri”- mund
të lexohej ne ballin e tij dhe
jeona sikur po vinte
nga boshllëku i kanioneve
vendbanim i kolonisë së xhinëve
që aty u vendosën para ca mijëvjeçarë
Ku është ekzorcisti me
thuprën nga druri i lajthisë
dhe të yshturat nga universi asemik
Ku është shamani ta shpërlajë
atë me gjakun e gjelit tërësisht
të zi i cili asnjëherë nuk këndoi për t’i zgjuar
të devotshmit për lutjen e mëngjesit
Ku është mjeku i cili injekton
dëshirat e tij në ampula me
lëng të tejdukshëm
Tash e vë re Njeriun
në mesin e njerëzve dhe Zonjën
në mesin e grave që të kuptoj
se sa abdall jam.
I MBËRTHYER NË JEHONËN E GUASKËS BOJËYLBER
Pash se si çdo gjë në mua sillet si një Torus,
derisa detin e turbullon shushurima e valeve
i mori kujtesat e mia te tingullta
dhe jodi i avulluar i mbushi mushkëritë e mia
plot nikotinë
Puhia mori me vete aq shume lotë të mi të tharë
si në qepallat e mia fletët e palmës spërkatën talkum
Pahije u bëra si të gjithë të dashuruarit
Papeshë u bëra duke notuar mes
“Atëherë” dhe “Nesër”
Në “Këtutaninë” time jetoj
lundroj me të gjithë të dashuruarit
të cilët asnjëherë nuk i numërojnë minutat
as Koha ka për ta ndonjë domethënie
Naksh në t’bardhë
…kto dit’ evlad
jan’ si kur deshta me bâ
shpijën teme i’ skut
po daim bojdisa në t’bardhë se
nuk kish prozore t’hapun pej
ere t’tpaqtë plot erandje t’reve
dhe gjethe të thame qi
vërtiteshin si atëher’ kur
zemani i moçëm rrotullohej
qi edhe njiher’ me shpërnda
madhninë e vet.
Kur e thava gjakun tem me bâ
bojë t’kuqe për letrat e dashnis’
ato u bân plag t’vrazhda
qi e bon yrnekun e yllsis
nër t’cillën ja bona hedije ni jetë
Insonit
atij qi dukej i ri po me
sy munafiku- ato po
diftonin ni zaman t’muxhizeve,
që tash i takon destaneve p’ej
t’cillve asnjani s’bohet hajal.
Kur e merr kalemin e ec
n’pragun e ylbertë t’berzahut
kurr’ mos u bâ dertli nëse
pleqtë idhnohen
veç se je kah ja u then
putat e tyne t’brendshëm
t’cillt ata ju banin tavaf
veç vetën tue mashtrue
kaq i frikshëm mund t’bahesh
e kjo le t’jet’ e gjitha.
Ky le t’bâhet sharti yt!
Oligophrenic
all those barrels of poison
a man could store inside
deep in the abyss of his
consciousness. So dark and gloom
his face showed no spark
of hope. A battle of proteins
a scientist could explain
Mists of memory and aura
of emotions are visible above
his head. “These are difficult times
to be a human”- could
be read in his forehead and
echo as if it was coming
from the emptiness in canyons
the dwellings of Jinni colony
that settled some millennia ago
Where is the exorcist with
the wand made of Hazelwood
and hexes from the Asemic Cosmos
Where is the shaman to wash
him with the blood of all black
rooster who never sang to awake
the devoted for the morning prayer
Where is the doctor who injects
his whims in ampules with
the transparent liquid
I am now observing human
among Men and the Lady
among Women to realize
the Oligophrenic I am.
Drawing the Blank
…these days young man
are such as I wanted to make
my house a Home
but every time I draw blank for
there was no window blown by
the fresh air full of clouds’ smell
and the dry leaves that
circles like the time immemorial
to once again share its splendour
When I dried my blood to make
a pigment for the love letters
they turned harsh wounds
that patterned a constellation
under whom I got birth to
a Human
the one young looking but with
the betraying eyes- they were
telling an age of teratology, now
belonging to tales that no one
is impressed by.
When you take a Pen and step
the rainbow threshold of the Beyond
never care if the elders are pissed off
just because you are breaking their
inner idols they were worshiping so
religiously only to deceive themselves
that much appalling you may be
and that’s it. Let this be your Law!
ENCAPSULATED IN THE ECHO OF THE RAINBOW COLOR SHELL
I have seen
how it all spins in me
like Torus, while
turmoiling the sea
a rustling of waves
took my sonoric memories
and evaporating Iodine
filled my lungs full of nicotine
The breeze took away
so much of my tears
dried as nacre and
in my eyelashes
the palm leaves sprinkled talcuum
Shadeless I became
like everyone in Love
Weightless I am now
floating between “Then” and “Tomorrow”
In my “Herenow” I dwell
sailing with all those in Love
who never count minutes
nor a Time has
any meaning at all