Ka dek’ dashnia
Ka ndërru jetë dashnia e madhe
të pame nuk ka;
vorrimi do të bâhet në vjeshtë
pa epitaf në rrasë të vôrrit,
do të kryhet vetëm nji gjâmë.
Ka dhânë frymë dashnia e jetës
të pame nuk ka.
do shërbehet vetëm mërzi.
Lamtumira e fundit nuk u tha.
Zi
Âsht kah m’zihet fryma n’mungesë të syvet përflakun
qielli e toka janë shndërrue n’hije, t’laguna vetmie
unë përplasem udhëve,
n’kërkim të shpirtit t’humbun n’kafe Z
fjetun stinëvet lëvizin shkreptimat n’gjoksin e mërzisë
n’fundin tonë âsht mbjellun farë e zisë
n’kujtimin e mbytun plakemi tue kërkue nji frymë t’re
në trupat e vdekun motive dashnie
duke u herrun n’frymën e zâne n’përmallim
ti shfaqesh ashtu n’kafe Z, si e përmallueme n’harrim.
N’kafe Z
Njí dit’ ka me t’mallku,
njersa jeme e dashnis’.
Sonte,
n’kafen “Z” ike…
Sikur suferina, me marri
rrëfimin e vjetër dije kam me fshi.
Me t’kujtu njet’ nuk e kam.
Sonte,
ama vetëm sonte
njí gotë do ta pi…
Mâ zi se deka
I
Na nuk e kishim dijtë se zâni i dashnisë n’ato thirrje të largta
Ish pasë thinjun n’kohë
krejt, dehun nga pagjumësia kishim pasë vdekë
ashtu t’ujitun e t’premë n’shtatë vende
e kush nuk i pa fërkemet e xhamat e avulluem
veç nata paqësisht e ruejti frymën tonë t’fundit .
II
Më thanë se ish djegë edhe nji foltore
kur emnat tonë rrëshqitë kishin
prej atyne frymorëve t’shkretë e t’harruem…
kam ndigjue se shtatë libra janë kah shkruhen
për t’na largue fshehun n’pabesí
ata nuk e dijnë se syrgjynosja e jonë
nuk âsht fundi i botës, por nji fillim i ri n’dashní
III
Nata për ta âsht bâ mâ zi se deka,
duke na ruejtë kanë humbë tana lutjet e mbramjes shpirtit
ka kohë qi janë e davaritë e me piskama goje kanë shkumue me na largue
mue e ty në njat n’vrrí.
IV
Ata nuk e përtypin njomjen e dashnisë,
flakë po gjuejnë kur nâ duhemi e shkelim ligjin
me dashní libri i shtatë nuk âsht mërzitë nga bâmja e ikonave
kur ishim pikturue ashtu zhveshun, n’melankoli
unë e ti
Kemi me shkrue Librin e tetë
pa derte
Ligjin tonë
e manastireve
kemi me u zhveshë.
Rrudhat e dashnisë
Kam vendosun me i numërue tana rrudhat e dashnisë
kam premtue mos me t’kujtu si me shpëtu prej vete
mos harro
jam betue mos me hjek asnji fije rrëfimi nga pallati yt i bardhë
ku deka ishte njat shpirt t’zverdhun nga ata sy t’skuqun e t’prishun
mos harro jam betue mos me u trishtu nga ai plhuni i mallkum që ti e shkel
jam betue mos me t’mallkue kur m’zihet fryma n’pranverë
jam betue mos me kallxue nëse trupi jem ashtu i përgjumun t’shkon pas
Mos harro
Kam vendosun me tana ato t’kqija me t’largue nga afshi
jam betue mos me tradhtue nëse pshtyma jeme e lag horizontin
jam betue mos me t’poshtnue n’atë jetën tande t’varfun krejt hi
Mos harro
Nji ditë, padashtas kam me t’harrue.
Kam me të thirr’
Kam me të thirr’ me tân’ fuqinë e zânit,
Të dy veshët kanë me t’u shurdhu’;
Jo për diçka t’madhe
Por vetëm me të thanë se t’kam harru’!
Po, sa t’mundem kam me bërtitë
Marre mâ nuk ka;
Edhe ka kohë qi njeri mâ nuk jam
Ama harresën tême për hair me ta bâ!
Tash butë me ty nuk ka
Egër e egër me bërtitë;
E trashëgofsh harresën tême
Përjetë e mot ruaje si sytë.
ZOT
Nata bashkë me dekën që âsht mbyllun nga shiu i zi
i dihatun kam mbetë, duke shkrue letra n’vetmi
Zot
udha e nêmun shpirtin e herrun e ka zverdhun
tash stina nuk frymon nga mëkati i kaosit n’dashní
Ajo përqafon qiellin e lagun n’atë univers
e fajësueme nga dashnia qi âsht prishun krejt n’hí
Zot
kujtimin verbon nata, e mbushun nga malli i zi
tue shkrue Librin e Madh me lutje t’liga
rikthehna i përgjumun kah Ti
Zot
Zot
nga shpirti i përmbytun kam shumë frikë
dashnia âsht rritë n’maje t’flokut, n’largsí
Zot
falna mëkatin e zdeshun nga hiri i vjeshtave
un’ kam me shkrue lutje t’buta ndër motet
tue t’përkujtue Ty
Zot
rueje për ne atë dashni.