Pse me ta prish vetminë
Tuj ta mat përhumbjen
N’pafund
U kujtojshe se
Kraht’ narthin
Veç kur resh akull
Me qillu mujn krejt
Era e veriut, ta nxojm’
Veç, jo harresë
E pse pra me u bâ copa
Me ta prish vetminë
Me shigjetën e pa limume
Rrjedh rrjedha jote
Deri kur
Ni ditë ki me i braktis
T’gjitha
Edhe ândrrën
Për hymje gjigante
Por jo kujtesë
Se dikush ta ka majt frymën
N’qiell, n’tokë
E n’prehën
Nuk përthekohen dejt’ e zemrës
Tjetër soj
E braktisja kaq e pakandshme
Dhâmb
Brejtun
Me u mundue
Me ta prish’ vetmin’
Pse
Me dal
T’drejtë nuk kam
As pëshpërima t’huqme
Për miqtë që s’i ke
Kjo âsht rruga jote
Fuqia mbet prozaike
N’dorë të tjetërkujt
Kryet n’prehën
E mledhun sa ni grusht
Ma ngat ta kisha shpirtin
Se sa l’kurën
Em Gjergj
1.
Veç për Gjergjin
Të dashunit tem
Nuk i vjen inat
Për azganin me furi
Që i fitoi 25 beteja
E t’imit çdo ditë ia humbi nga nji
Aso të vogla, por betejë âsht secila
E beteja me grua t’fortë del e humbun
Jo si me venediksen
Guhën pal pal
Veç për Gjergjin
Nuk bâhet xheloz i dashtuni jem
Ndoshta unë isha bâ për Donikën
Të dytën mretneshë
Për grun që e zapoi
Mâ t’madhen zemër
Ma t’burimtin burrë
Mue m’pihet dora
Kur temit nuk i shkoj përqef
Atij nuk ja dridh krahi vjet
As shpata nuk ju topit
2.
I dashtuni jem
Nuk âsht kundër Gjergjit
As kur emnin ia shqiptoj me afsh
Ai e ndjen që nuk e dua për ndonji orë
Ditë a javë
Si sulltaneshat me luksin prrallor
Që kurrë nuk e patën për veti
E din, ai e din që Atletin e Krishtit
Kam me e pasë të gjithmonshëm
E kur nji ditë
Don Zoti me ja bâ nji djalë
Kam me e qujt Gjergj
E rivalitetin me kryetrimin
Ka me e pas n’shpi