STINË
Besojmë në një Stinë
Këndojmë himne
Adhurojmë Panin
Dhe Letha-n
Kur harrojmë të ecim drejt
Kërrusemi akoma më shumë
Këpucët na ngushtojnë
Dhe gishtërinjtë e zënë pick
Na rrëfejnë për Stinën e Rënë
Ne jemi bijtë e Harresës
Të Saturnit, Kronosit
Kur mbi botë bie errësirë
Mbyllim kurtinat
Hapim sytë
Për të parë terrin
Ndezim diskun shumëngjyrësh
Për ta parë atë sikur duam vetë
Një stinë
Një stinë të rënë
Dhe
Veten
Të zhbërë
MËRZI
Më mërzit krimbi që shndërrohet
Në flutur
Dhe flutura…
…në hiç
Më mërzisin fjalët e tepërta
Përkuljet
Përbaltjet
Më mërzit kur bie brymë
Mbi kujtesën
Dhe kur harrohemi
Më mërzisin fjalët, sërish fjalët
Fjalët që ndotin eterin
Nga ku bie shi i hirtë
Pastaj
Mbush lym tokën e etur
Dhe lind bimën e zezë
Të na i zbukurojë tryezat
Më mërzisin kur flasin
Dhe kur s’flasin
Më mërzit pse je
Dhe pse duhet të të kërkoj në mendime
Pse m’i lodh mendimet
Pse m’i shtrydh mendimet
Dua të fle
Të harroj gjithçka
Dhe mërzinë
Dhe … gjumin …
Dhe…
MË HODHËN NË RRUGË
Më hodhën në rrugë
Po rrugë nuk kishte
Pak para perëndimit të diellit
Si një pëlhurë gri
Kishte rënë tis i errësirës
Dhe po përhapte fijet e mashtrimit
Sikur ta hapje një album të ndrydhur
Fotografish
Me fletë të ngjitura nga lagështira
Ç‘sheh
Maja qiellgërvishtësish
Harqe urash
Fusha të përmbytura
Gjethe të rëna
Gjethe të bartura
Dhemiza, karakalecë, mushkonja
Karkalecë që gëlltisin imazhet e kujtesës
Ç‘sheh
Përtej tisit të errësirës
Ç‘kap syri i fëmijës së trishtuar
Lodrat e të cilit
Ia kishte fërfëlluar furtuna
Dikush do të pyeste:
“Ç‘mund të ketë përtej Parajsës”?
Përtej mendimit
ëndrrës
Ç‘thonë qiejt
Kur të hedhin në rrugë
Të madhe
Kur të kenë rënë qepallat
Një nga një
Si krahnezë akulli
Drejt zemrës së Tokës
Kur shkrihen sytë
Sytë
Sytë
Dhe këmbët
Nuk shkelin në rrugë
As çapiten
Si në ëndërr fluturuese
A je
Aty ku flitet për Ty…
***
I STAND
i stand
like a living torso among the shadows
unable to greet
those who loved me
and the birds that flew past
i stand
and the night beside me
heavy, fickle
a rotten boat in a forgotten harbor
i dread and laugh
from a feeling of eternity
crippled memories beckon me
until,
from the bronzelike sky
rain of sorrow
falls…
THERE IS A FOREST
There is a forest without any tree
Only routs, routs
And paths that lead
Nowhere
There is a season without a name
Only faraway echoes
And winds the never cease
Newer
There is a purple sky
Nobody saw it
There is a big eye
Swallowed by the earth
Thoroughly
There is a hollow voice
There are many voices
Needling that purple sky
There is a man
There are many men
Climbing the ropes of tears
There is a heart beating hard
…And a forest, and a path, and a season without names…
There is a bedridden world
And there is…
O God!
Nobody to heal it
In any way
(Nevermore)
FRAMES OF MEMORY
Is there anything left from the dinner last night
From the fragile twofold reflections
Some piece of food some drops of wine over the table
Last night echoes are falling monotonously like the February snow
Where have the friends gone — where is their exhausting sound
Silence is clattering instead
Slapping rapping tremor rustle and
Strenuous feet hands faces eyes
Weariness of nerves
An invisible hand is moving all over my face
It is gathering pieces of dispersed anger
Children are painting colorful dreams in the air
Happiness is on top of a high mountain with a white cap
Why do we always protect ourselves from unspoken words
Counting drained signs of the soul
Is tiring and fearful
Just like counting cuckoo’s eggs
If you only were there where a night before
Shadows were dining
And they spilled all over the floor
Red wine from our Water…