Vjersha që po jepte shpirt
Albulena tha:
mos e gris
Është poezi e mallit të parë
Ankthi do ta zërë edhe nënën
Besiana tha:
mos e djeg
Dhembjet e shpirtit s’kanë fund
Dikush më vonë do ta vajtojë me lot
Doruntina tha:
mos e plagos
Është mëkat të vritet vargu
Sapo lind me klithmë
Etleva tha:
mos e përgjak
Do të bien të gjitha kambanat e trishtimit
Fjalë shpëtimtare më s’do të ketë
Rozafa tha:
mos e varros
Vjershën që deshi pak atdhe
Për shpirtin e vet
(Shkurt, 1998)
Elegji
Çdo gjë është e zezë
Dhoma e shndërruar në fantazmë
Zogu i vrarë në çerdhe
Hiri i dorëshkrimeve të djegura
Floku i vashës në dritare
Ora e ndëshkimit të fatit
Vaji i nënës në shtëpinë e mallkuar
Testamenti me dy metra tokë
Vetëm vdekja është e bardhë
Forma tjetër e vdekjes
Në Prishtinë nuk vdiset
Në orën shtatë të mbrëmjes
Të gjitha gjallesat çmenden
Nga vaji i zogjve
Prapë zjarri ndizet
Prapë dhembja këlthet
Vetëm të dehurit këndojnë
Duke dëgjuar pikëllimin
Në Prishtinë nuk vdiset
Kur ulërijnë qentë
Bishat nuk i zë gjumi
Kur secili shpirt varet
Në gozhdën e vet
(30 mars 1999)
***
A Poem Giving up the Ghost
Albulena said:
Do not tear it up,
it is poetry of primeval longing,
the nightmare will engulf mother, too.
Besiana said:
Do not burn it,
the pain of the heart knows no end,
later, someone will lament it with tears.
Doruntina said:
Do not hurt it,
it is a sin to smother a line of verse
newborn with a scream.
Etleva said:
Do not make it bleed,
all the bells of mourning will toll,
there will be no more word of salvation.
Rozafa said:
Do not bury it,
this poem that longed for a bit of homeland
for its own soul.
Elegy
Everything is black.
The room turned into a ghost,
The bird lying dead in its nest,
The ashes of burnt manuscripts,
The hair of a girl at the window,
The fatal hour of chastisement,
The weeping of a mother in a cursed home,
Testament under two metres of soil.
Only death is white.
Another Form of Death
One does not die in Prishtina
At seven in the evening,
All living creatures go mad
From the lament of the birds.
Again bonfires are set,
Again the pain cries out,
Only drunkards can sing
Listening to the sorrow.
One does not die in Prishtina
When the dogs are barking,
Beasts find no sleep
When every soul is hanging
From its own nail.
(30 March 1999)
Translated from the Albanian by Robert Elsie