DRITHËRIMË
puhizë e lehtë pranvere
përshkon trupin tim
ngadalë si flutur
nis të shenjtin këngëtim
sa zogj sa këngë
në mua marrin frymë
më s’loton
kur përgjaket ajo stinë
në sheshin pa zogj pa lule
nëse e harroni prapë dashurinë
përqafimet marrin ngjyrën e dhimbjes
ajo ditë vjen plot drithërimë
LUTJE
A do të tretem përgjithmonë
lotët e djegur
hijet e ngurta
psalmet e ditëvdekjes
ëndrrat kobzeza
kur rilindet atdheu im
nga hir i vet
edhe ti plagë shpirti qëndismë
mbi kraharorin e luftëtarit të lirisë
në cilën pranverë do të kumbojë
himni i atdheut
zjarri i shpirtrave
ajo përjetësi e ndritur
në ditën e kaltër
a do të tretet përgjithmonë
misteri
shpresa ime e mërguar
LOTI I DASHURISË
(motrës sime, Vjollcës)
ti nuk i ke sytë e kaltër
si dikur
fytyrën e qeshur ku e le
lotin e dashurisë
hapin e drenushës
ku e humbe
dhe lëkura e bardhë
ku u tret
ti i do ende vargjet e Fishtës
edhe kur pafajësia
me zjarrin e shpirtit u ndesh
ti i fsheh lotët nga Tringa
dhe jeton
duke vënë lule pranë varrit
të tjerët nuk pyesin
për dhimbjen
i bëjnë rojë
etikës
BIBLIOTEKA E DJEGUR
Mesditë e çmendur
Që sheh përtej syve me lot
Bukën e gojës të lënë peng
Aty në atë tempull
Mesditë e çmendur e qytetit tim
Po digjesh me kulme e rafte librash
Po t’i djegin kujtimet dhe fotot me lot
Të profesorit tim flokëthinjur
RILINDJE
Krimba po lindin
Në vend se të ringjallen
Lulet e mbjella
Në këtë stinë
Krimba po lindin
Kopshtit gjithkund
Fryma na zihet
Trete veten tënde
Pranë kësaj harrese
Guri im
Dheu yt
Veç të shkel
Asgjë më shumë
Nuk bëj për ju